javahermarket

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند  

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند 

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند 

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند   

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات  

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند  

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

"ه.ا.سایه"

از باب "درضعف و پیری"

مهمان پیری شدم در دیار بکر،که مال فراوان داشت وفرزندی خوبروی.شبی حکایت کرد:مرا به عمرخویش بجزاین فرزند نبوده است.درختی دراین وادی زیارتگاه است که مردمان بحاجت خواستن آنجاروند.شبهای دراز پای آن درخت بر حق بنالیده ام تامرااین فرزند بخشیده است.

شنیدم که پسربارفیقان آهسته میگفت:چه بودی اگرمن آن درخت بدانستمی کجاست تادعاکردمی و پدربمردی.

خواجه شادی کنان که پسرم عاقلست و پسر طعنه زنان که پدرم فرتوت.

سالها برتوبگذرد که گذار                        نکنی سوی تربت پدرت

      توبجای پدر چه کردی خیر                      تاهمان چشم داری از پسرت

این شعرسهراب هم تقدیم به همه اونایی که صدای فاصله هاروشنیدن

 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها
 خیال می کنم
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی
دچار یعنی..........
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد

و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه
گیاه است
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست

نه وصل ممکن نیست
 همیشه فاصله ای هست
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر
همیشه فاصله ای هست
دچار باید بود
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف
 حرام خواهد شد

 و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
 و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند
نه
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر

 همیشه عاشق تنهاست
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند
 و او ؤ ثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به آب می بخشند
 و خوب می دانند
 که هیچ ماهی هرگز
هزار و یک گره رودخانه را نگشود...

ملاصدرا می گوید : 

 خداوند بي‌نهايت است و لامكان و بي زمان 

 اما به قدر فهم تو كوچك مي‌شود

و به قدر نياز تو فرود مي‌آيد،

و به قدر آرزوي تو گسترده مي‌شود،  و به قدر ايمان تو كارگشا مي‌شود، 

 و به قدر نخ پير زنان دوزنده باريك مي‌شود،

و به قدر دل اميدواران گرم مي‌شود... 

  پــدر مي‌شود يتيمان را و مادر..

 همسر مي‌شود بي همسر ماندگان را. 

  طفل مي‌شود عقيمان را. 

 اميد مي‌شود نااميدان را. 

  راه مي‌شود گم‌گشتگان را.

نور مي‌شود در تاريكي ماندگان را.  

 شمشير مي‌شود رزمندگان را.  

 عصا مي‌شود پيران را.

عشق مي‌شود محتاجانِ به عشق را...

خداوند همه چيز مي‌شود همه كس را. 

به شرط اعتقاد؛

به شرط پاكي دل؛

 به شرط طهارت روح؛

به شرط پرهيز از معامله با ابليس.

بشوييد قلب‌هايتان را از هر احساس ناروا!

 و مغزهايتان را از هر انديشه خلاف،

و زبان‌هايتان را از هر گفتار ِناپاك،

و دست‌هايتان را از هر آلودگي در بازار...

و بپرهيزيد از ناجوانمردي‌ها، ناراستي‌ها، نامردمي‌ها!

 چنين كنيد تا ببينيد كه خداوند، چگونه بر سفره‌ي شما،

با كاسه‌يي خوراك و تكه‌اي نان مي‌نشيند

و  بر بند تاب، با كودكانتان تاب مي‌خورد،

و در دكان شما كفه‌هاي ترازويتان را ميزان مي‌كند

و "در كوچه‌هاي خلوت شب با شما آواز مي‌خواند"

مگر از زندگي چه مي‌خواهيد،

كه در خدايي خدا يافت نمي‌شود، كه به شيطان پناه مي‌بريد؟
كه در عشق يافت نمي‌شود، كه به نفرت پناه مي‌بريد؟
كه در سلامت يافت نمي‌شود كه به خلاف پناه مي‌بريد؟
قلب‌هايتان را از حقارت كينه تهي كنيدو با عظمت عشق پر كنيد.

زيرا كه عشق چون عقاب است.

بالا مي‌پرد و دور...  

كوتاه مي‌پرد و سنگين.

جز مردار به هيچ چيز نمي‌انديشد.

بـراي عاشق،

ناب ترين،

شور است

و زندگي و نشاط.

براي لاشخور،

خوبترين،

جسدي ست متلاشي ...

  بي اعتنا به حقيران ِ در روح.
كينه چون لاشخور و كركس است.   

برادر مي‌شود محتاجان برادري را.  

اینم یه مشاعره اینترنتیه که چندوقت پیش با یکی از دوستام داشتم.(اگه کسی مایل باشه حریف هم میطلبیم!)

دردلم بودكه بي دوست نباشم هرگز  //  چه توان كرد كه سعي من و دل باطل بود

   ‫دي شيخ با چراغ گرد شهر همي گشت  // كز ديو دد ملولم و انسانم ارزوست

تا ز ميخانه و مي نام و نشان خواهد بود // سر ما خاك ره پير مغان خواهد بود

‫دوش دور از رويت اي جان، جانم از غم تاب داشت// ابر چشمم بر رخ از سوداي تو سيلاب داشت

توهمچو صبحي و من شمع خلوت سحرم// تبسمي كن و جان بين كه چون همي سپرم

‫مرا مي بيني هردم زيادت مي كني دردم// تو را مي بينم و هر دم زيادت مي شود دردم

سعی میکنم هر هفته یکی از کتابهایی رو که خوندم و دوست داشتم اینجا معرفی کنم وخوشحال میشم دوستان هم کتابهایی رو که خودشون خوندن و به نظرشون ارزش خوندن داره ,معرفی کنن.

 یکی از کتابهایی که من چندسال قبل خوندم و خیلی برام جالب بود،کتاب "کوری" از "ژوزه ساراماگو" هست.خوندن این کتاب رو به همتون توصیه میکنم.

دراینجا میخوام توضیحاتی درباره نویسنده بزارم و بعدهم خلاصه و نقدی از دو کتاب معروف او،یعنی "کوری" و "بینایی".

البته کتاب "سال مرگ ریکاردوریش" و"هجوم دوباره مرگ" که بعضی کتابهاف"درستایش مرگ" ترجمه کردن هم از همین نویسنده،کتابهای جالبیه.

  کوری:

حافظ و سعدی همشهرین و هرکدوم در جای خودشون بینظیرن.ولی از حافظ بخاطر فالش،بیشتر یاد میشه.من میخوام اینجا دل سعدی رو به دست بیارم و هر هفته یه حکایت از گلستان بذارم.(البته ما همچنان ارادتمندحافظ هستیم ).

حکایت اول از باب "دراخلاق درویشان"

زاهدی مهمان پادشاهی بود.چون به طعام بنشستند،کمتراز آن خوردکه ارادت او بو د و چون بنماز ایستاد بیشتراز آن کردکه عادت او،تاظن صلاحیت در حق اوزیادت کنند.

ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی                     کاین ره که تو میروی به ترکستان است

چون بمقام خویش درآمد،سفره خواست تا تناولی کند.پسری صاحب فراست داشت.گفت:ای پدر،باری به مجلس سلطان درطعام نخوردی؟گفت در نظر ایشان چیزی نخوردم که بکارآید.گفت:نمازراهم قضاکن که چیزی نکردی که بکارآید.

ای هنرها گرفته در کف دست                        عیبهابرگرفته زیر بغل

تاچه خواهی خریدن ای مغرور                       روز درماندگی به سیم دغل